سيقىردىڭ بار ەكەنىنە سەنە باستادىم

جۋرناليستيكاعا ەندى كەلگەن كەزىم. ءبىر كۇنى الماتىدا مىقتى كورىپكەل ادام بار دەپ ەستىدىم. ول كىسى تۋرالى ايتقانداردىڭ سوزىنە قۇلاق تۇرسەڭ, قۇددى ەرتەگى تىڭداعانداي بولاسىڭ. كوزىڭمەن كورگەنگە ەشتەڭە جەتپەيدى ەمەس پە? ءوز باسىم مۇندايعا سەنبەيتىنمىن, كورەيىن, ونىڭ ۇستىنە جازارعا ىلىك بولسىن دەدىم. سودان تاڭەرتەڭ بەلگىلى مەكەن-جايعا سالىپ-ۇرىپ جەتىپ باردىم. ەسىك الدىندا كىسى قاراسى كوپ ەكەن.

ءبىر ۋاقىتتا ادامداردى قابىلدايتىن زالدىڭ ەسىگى اشىلىپ, لاپ قويعان جۇرت جەرگە مالداس قۇرىپ, جاعالاي اينالا وتىرا قالدى ء(تارتىپ سولاي سەكىلدى). مەن دە ءبىر ىڭعايلى ورىنعا جايعاسا كەتتىم. كوپ ۇزاماي ەمشى اعامىز دا كەلىپ, توپقا قوسىلدى. قولىنداعى تاسپيىعىن تارتا وتىرىپ, اينالاسىنا كوز سۇزگەن ول كەزەك-كەزەكپەن ءار ادامنىڭ باسىنداعى جاعدايدى تىزبەكتەي باستادى. «ءاي قىز, سەنىڭ باسىندا «سوۆەرەندەر» ۇشىپ ءجۇر عوي» دەدى ەت جەڭدىلەۋ بويجەتكەنگە قاراپ, قالجىڭداعان كەيىپ تانىتىپ. ول باسىن تومەنشىكتەتىپ, قىزىراقتاپ قالدى. سوعان قاراعاندا شىنىمەن دە شىلىمقور بىرەۋ سەكىلدى. نەگىزىنەن, كوبىسى اۋرۋىنا داۋا ىزدەگەن جاندار.

ءبىر جىگىتتى ورنىنان تۇرعىزدى, سۇرە-دۇعا وقي باستادى. قولىن سەرمەپ ەدى, بيشىكتى كوككە كوتەرىپ اينالدىرعاندا شىعاتىن سۋىل دىبىس پايدا بولدى. انا جىگىت وزدىگىمەن ارتىمەن ءجۇرىپ, توردە ۇستەلدە تۇرعان قۇران كىتاپتىڭ ۇستىنە شالقاسىنان بارىپ جاتتى. كەرىلگەن سول دوعال (موستيك) كۇيى ءبىراز تۇردى. اراققا سالىنىپ كەتكەن ەكەن. «ىشەسىڭ بە ەندى» دەپ جاتتى. مەن سوندا دا سەنبەيمىن, «مىنا توپقا ارنالعان شوۋ» دەپ قويامىن ىشتەي. سونى سەزگەندەي كورىپكەل: «ارالارىندا قالام ۇستايتىن بىرەۋىڭ بار ەكەن عوي, سەن بە» دەدى مەنىڭ بەتىمە ۇڭىلە. سەلك ەتتىم. ويتكەنى مۇندا باراتىنىمدى ەشكىم بىلمەگەن, ءتىپتى وسى اراعا كەلگەندە دە ءوزىمنىڭ كىم ەكەنىمدى وزگەگە ايتپاعانمىن.

ساسقانىمنان: «مەن تازا سۇقبات الۋ ءۇشىن كەلىپ ەدىم» دەدىم. بىراق ول مەنىڭ كۇمان-كۇدىگىمدى سەزىپ تۇرعانداي باسىمداعى جاعدايلاردى باستىرمالاتا ايتا باستادى. ءدوپ ءتۇسىپ جاتىر. اقىرى ءوزىم توقتاتتىم: «جوق, مەن تۋرالى ايتۋدىڭ كەرەگى ەمەس, ايتتىم عوي جاڭا, ءسىز تۋرالى ءبىلۋ ءۇشىن كەلدىم مۇندا» دەپ. سۇقبات الىندى. كەتەردە ول كىسى ماعان ەسكەرتۋ جاسادى: «ەكىنشى مارتە مۇنداي جەرگە بارما. ادامداردىڭ الاسى سەكىلدى قاسيەتتى كىسىلەردىڭ دە نەشە ءتۇرلى مىنەزى بولادى. تاعدىر جازۋىڭ تاماشا ەكەن. سونى قىزعانىپ, بىرەۋى ءبۇلدىرىپ تاستاۋى مۇمكىن» دەدى.

وسى جايت ۇمتىلا باستاعان. اراسىندا كۇيەۋگە شىقتىم. ءبىر كۇنى بالام اۋىرىپ, قازاقى ەم الۋعا باردىق. بىراق باسقا, ايەل ادامعا. «كوز تيگەن, جەتى كۇن سۇرە وقيمىن, تازالايمىن بالاڭدى» دەدى. «وسىندايعا سەنبەۋشى ەدىم» دەپ قالدىم مەن جايىما وتىرماي. سودان قايتاردا جولدا كولىگىمىز اپاتقا ۇشىراي جازدادى, وعان قوسا باسىم سولقىلداپ قويا بەردى. ۇيگە كەلگەن سوڭ ءدارى ءىشىپ ەدىم, وعان دا باسىلمادى. سودان جاڭاعى ەمشى ايەلگە حابارلاستىم. سويتسەم: «مەن عوي ونى ىستەگەن. دۇعاعا سەنبەيمىن دەپ ەدىڭ عوي. ءوز باسىنان كورسىن دەدىم, دۇعا سالدىم ساعان», دەيدى. «ويباي, قۇرىسىن, الىپ تاستاڭىز» دەپ شىرىلداپ قويا بەردىم. «سالدىم دا الدىم, قورىقپا» دەپ باسۋ ايتىپ جاتىر ول دا تەلەفوننىڭ ارعى جاعىنان. سودان باستاپ مۇندايلارعا جولاۋدى قويدىم. ال بۇل جازبانى مەن سەكىلدى اتالعان جاعدايعا ءۇستىرت قارايتىندارعا ساباق بولسىن دەپ ءتۇسىردىم. ايتقانداي, جەتى كۇننەن كەيىن بالاما جارا شىقتى, كوزدىڭ جاراسى…

Qamshy.kz